Rynek sw. Mikolaja
Dom nr. 2- późnorenesansowa budowa miejskiego ratusza postawiona w drugiej połowie XVII wieku. Nad wejściem do budowy umieszczona jest kamienna tablica wskazująca na budowlane rekonstrukcje w XIX wieku. Na fasadzie znajduje się pamiątkowa tablica, która przypomina wejście sowieckich żołnierzy do Starej Lubowni 24.1.1945.
Dom nr.5- postawiony na starszych fundamentach w polowie XVIII wieku, a odrestaurowany około roku 1910. Rokokowa budowa była zmieniona w roku 1910 na neorokokowa, ale przy zachowaniu rokokowych szczegółów. Ogólnie sprawia jednak wrażenie secesyjnego stylu, był inspirowany rokowymi oraz neorokokowymi ozdobami. Pomieszczenia na parterze mają sklepienie krzyżowo-żebrowe. W jednym z nich znajduje się łuk bogato zdobiony stiukami.
Dom nr.12- dawna siedziba gubernatora wziętych pod zastaw spiskich miast. Jest to renesansowy arkadowy dom na pilarach, odbudowany po pożarze miasta w roku 1639 poprzez połączenie dwóch samodzielnych budowli. Podczas łączenia budynków powstała sień, której strop oparty jest na środkowym filarze. Sklepienie na piętrze ma bogatą stiukowa ozdobę, przy czym w jednym pomieszczeniu znajduje się też data postawienia domu (1639) oraz inicjaly G.G. Zachowaly się dwa późnorenesansowe kamienne ściany, pochodzące z tego samego okresu, co ściany znajdujace się w kościele św. Mikołaja i w domu nr.21. Przy wejściu na parterze była wmurowana, tzw. Marmurowa ręka, wokół której kraży legenda o uwolnieniu rekrutów podczas łapanki. Tworzy ją większy kamienny blok w ksztalcie ręki, zgiętej w łokciu i odzianej w zbroję. Ta opinia tkwiła w podświadomosci mieszkańców miasta stosunkowo długo. W latach 90-tych XX wieku doszło do usunięcia kamiennej części z muru. Po obejrzeniu tego miejsca, okazalo się, że jest to część epitafu z fragmentem postaci mężczyzny w zbroi, który zamurowano i obrócono o 900 Dlaczego tak sie stało? Nie możemy jednoznacznie powiedzieć, ale zakłada się, że ręka była jednostka miary- łokcia Na parterze naprzeciwko schodów znajduje się herb i tablica z napisem datowanym na rok 1639. Herb stanowi główny temat reliefu- kompozycji rzeźbiarskiej wykonanej na płycie kamiennej. Podzielony jest na dwie części, jedną z nicj jest pół orzel, a drugą tworzą 3 lilie. Na koronie, która jest umieszczona na turniejowym rycerskim hełmie jest wkomponowana waza,w której są gałązki latorośli .Z boków wazy wyrastają dwa rozpostarte skrzydla. Na fasadzie domu jest umieszczona pamiątkowa tablica poświęcona Andrzejowi Czepiszakowi, który założył w mieście muzeum w 1956 roku.
Dom nr.21- z końca XVIII wieku, postawiony na starszych fundamentach. Jak pokazują wyniki badań archeologicznych, które miały miejsce w piwnicy domu, jego fundamenty były położone na przełomie XIV/XV wieku, o czym świadczy znaleziony tu ceramiczny material. Jedna z piwnic znajduje się na poziomie dziesiejszego chodnika, co jest prawidlowościa we wszystkich domach znajdujacych się na tej stronie rynku. Architektoniczna sytuacja piwnicy i wyniki archeologicznych badań sklaniaja do teorii, że na początku XIX wieku doszło do przesunięcia frontowych murów do środka, co spowodowalo że rynek powiększył się o całe 3 metry na całej długości. Ciekawą pod względem architektonicznym część budynku stanowi późnorenesansowa ściana wokół drzwi w przejściu na parterze, na której wyryty jest łaciński napis świadczący o rozległym pożarze miasta w roku 1639. Chodzi o jeden z dwóch pisemnych dokumentów, które mówią o tym nieszczęściu i o przełom architektoniczny w rozwoju miasta. W zamurowanym oknie na frontowej ścianie jest umieszczone malowidło św. Trójcy. Fasada na piętrze jest również bardzo dobrze zachowana.
